تصاویر شگفتآور کودکان کار که قانون را تغییرداد
لویس ویکس هاین با عکسهایی که در سال های 1908 تا 1924 گرفت، آسیبهای کودکان آمریکایی و شرایط ناامن و سخت کار آنها را به تصویر کشید
انگشتانی که در اثر چاقو زدن و خالی کردن ساردینها زخمی و بریده بریده شده؛ گلوهایی که به خاطر سرفههای ناشی از کار در معدن دردناک شده و میخارد؛ یا پشتهایی که در اثر قوز کردن جهت برداشت پنبه از بوتهها در آفتاب تنسی به شدت درد کشیده…
این زندگی سخت و دردناکی بوده که کودکان کار در آمریکا تجربه میکردند. لویس ویکس هاین، معلمی که بعدها روزنامه نگار شد، با عکسهایی که در سالهای 1908 تا 1924 گرفت، آسیبهای این کودکان و شرایط ناامن و سخت کار آنها برای ساعتهای طولانی و دریافت حقوق کم رابه تصویر کشید.
هاین، این عکسها را برای کمیته ملی کودکان میگرفت، و تلاشهای این کمیته بود که در نهایت توانست به وضع قوانین محکمتر کار و بازگرداندن تجربه روزهای کودکی به کودکان کار منجر شود. او با بیش از 5000 قطعه عکس، مجموعه مشاغل نوجوانان از جمله کار با برگهای تنباکو در کارخانههای سیاه و پر دود، دوخت و دوز در محیطهای بسته و شرایط سخت و برداشت محصول پنبه یا توت را به تصویر کشید.
هاین با بازدید از کارخانجات و کارگاههای تولیدی سراسر ایالات متحده از دختران و پسران خردسال و نوجوان مشغول به کار عکس گرفت. بسیاری از آمریکاییها پیش از دیدن عکسهای او، درک و شناخت خوبی از شرایط دشوار این نوجوانان و کودکان نداشتند، و هاین هدف خود را “نشان دادن آنچه که باید تغییر کند” عنوان میکرد. این عکاس مجبور بود دزدکی به کارخانهها برود یا خودش را بازرس معرفی کند. و اگر او را در حال عکاسی میدیدند، همیشه خطر کتک خوردن و برخورد جدی و خشن از سوی مدیران وجود داشت.
علیرغم آنکه ممکن است عکسهای کودکان با صورتهای سیاه و کثیف امروزه تکان دهنده باشد، اما منتقدان هاین میگفتند که عکسهایش به اندازه کافی تاثیرگذار نیست. به گفته آنها او هیچ تلاشی برای اغراق در به نمایش گذاشتن فقر این کودکان نکرده و اینگونه استدلال میکردند که اگر مردم احساس کنند این عکسها شرایط واقعی زندگی کودکان کار را به دقت به تصویر کشیده، به احتمال بیشتر از کمپینی برای مبارزه با به کار گرفتن کودکان حمایت میکردند.
در این شرایط، اون لاوجوی، رئیس کمیته ملی کودکان کار آمریکا، در یادداشتی نوشت که احساس مسئولیت هاین برای جلب افکار عمومی و انجام اصلاحات، نسبت به سایر تلاشهای صورت گرفته بیشتر و روش او موثرتر بوده است. تقاضا برای کودکان کار در نتیجه رشد یکباره صنعت در پایان قرن نوزدهم اتفاق افتاد. کارفرمایان برای نیروی کار ارزانتر، به سراغ کودکان میرفتند. از نظر خیلیها، کار کودکان با دستهای کوچکشان به اندازه کارگران بزرگسال ایدهآل و ارزشمند بود. اما با آغاز قرن بیستم، برخی اصلاحطلبان نگرانیهای خود را درباره سطح رفاه کودکان و مشکلات تحصیلی آنها ابراز کردند. این ترس وجود داشت که در سالهای آینده، آمریکا با تعداد زیاد جوانان پرکار اما بدون تحصیلات مواجه میشود.
از تاریخ 1904، کمیته ملی کودکان کار گفتوگو و لابی با قانگون گذاران در تک تک ایالتهای آمریکا برای وضع قوانین بازدارنده را آغاز کرد و در سال 1915 این تلاشها در سطح فدرال متمرکز شد. در سال 1916 کنگره با تصویب لایحهای برای حفاظت از کودکان و اعمال محدودیت و ممنوعیت استخدام کودکان زیر 14 سال در کارخانجات و فروشگاهها موافقت کرد؛ و در 1938، کمیته از وضع استاندارد عادلانه کار که تجارت هرگونه کالایی که توسط نیروی کار کودک در شرایط سخت تولید شده را ممنوع میکرد. “شرایط سخت کار کودک” به شکل هرگونه استخدام کودکان زیر 16 سال و به کارگرفتن هر نوجوان بین 16 تا 18 ساله در شرایط خطرناک به استثناء مزارع تعریف شد. سرانجام فرانکلین روزولت این قانون را در 25 ژوئن 1938 به امضا رساند که تا امروز هم پابرجاست و مبنای فعالیتهای مبارزه با کار کودک در سراسر آمریکاست. مجموعه NCLC هاینز بیش از 5100 عکس چاپ شده و 355 نگاتیو را شامل میشود که به کتابخانه کنگره آمریکا سپرده شده است.
خسته: پسربچهای به نام جان دمپسی، که به گفتهی عکاس احیانا 11 تا 12 سال سن دارد، در آوریل 1909 در یک کارخانهی ریسندگی در رودآیلند کار میکرده است.
کار در مزرعه: لویس هاین از هزاران کودک کار بین سالهای 1924، عکس گرفت تا به ایجاد تغییر در قوانین و مبارزه با کار کردن کودکان کمک کند،. این عکس مربوط به اوت 1916 است و یک پسربچه 5 ساله را در مزرعه توتون و تنباکو نشان میدهد. مادرش گفته: “او با مهارت یک کارگر بزرگسال کار میکند، اما هنوز حتی به سن مدرسه رفتن هم نرسیده است.”
