خشونت علیه دختران در مدارس پسرانه

سحر سلطانی //
هفت سالهاند و در کلاس اول درس میخوانند. بیش از یک سال است که با آنها کارگاه فلسفه دارم. اکثرشان از مهدکودک با هم هستند. فکر میکردم در این مدت، خوب ویژگیهای شخصیتی و فکریشان را شناختهام اما همین دو ماه حضور در مدرسه کاملا به من و حتی خانوادههایشان اثبات کرد راه پر فراز و نشیبی برای شناختنشان در پیش داریم.
پسرها دیگر کنار دخترها نمینشینند. هر چیزی که نشانی از دخترانگی داشته باشد به گمانشان مسخره و لوس است؛ از رنگ صورتی و برچسبها و استیکرها با تصاویر ملوس تا بازیهایی که قبلا با هم انجام میدادیم. ادای دخترها را در میآورند، لحن حرف زدن دخترها و حتی کلمات آنها را مسخره میکنند، لباسهای دخترها، مو و گلسرهای زینتی آنها را…
چه خبر شده؟ همه متعجب شدهایم، انگار نه انگار سه ماه پیش میرفتیم روی چمنهای پارک دراز میکشیدیم و حرف میزدیم. همه چیز رقابتی شده است. اثبات توانمندیها و به رخ کشیدنها شروع شده است. باید کاری میکردیم.
از مادرها خواستم عکسهای رسمی بچهها در اندازه 3*4 را در صفحه A4 پرینت گرفته برایم بیاورند.
اجزای مختلف صورتشان را نوار نوار بریدم، به خوبی میتوانستند چشم و دهن و بینی خود را تشخیص بدهند و شروع کردند به مسخره کردن مو یا چشم یا دماغ پف کرده دخترها. از آنها پرسیدم مگر دماغ و چشم دخترانه و پسرانه دارد که با هم فرق داشته باشد؟ یکی زشتتر باشد یکی زیباتر؟ گفتوگو شروع شد، برای هر ادعایی باید دلیلی میآوردند.
حالا وقتش بود، هر کسی به شکل تصادفی یک پیشانی و یک چشم و یک دماغ و یک لب و یک چانه بیرون میکشید و کنار هم میچید. کلی تصویر تلفیقی داشتیم که شبیهشان بود اما هیچ یک از آنها نبود، برای تصاویر جدید اسم میگذاشتند و غش غش میخندیدند.
پرسیدم: کدوم یکی خوشگلتره و چرا؟ جوابی نداشتند. حالا بین همدیگر بودند و مرزها مشخص نبود. با هم بودند و در هم.
خوشگلی پخش شده، بامزگی به اشتراک گذاشته شده، حتی دماغ پف کرده یا موهای بلند، حالا نظر دادن سخت شده بود. یکی از پسرها معتقد بود شبیه آدم فضاییها شدهاند. عکسها دیگر دختر یا پسر بودنشان معلوم نیست.
پرسیدم: یعنی آدم فضاییها اسم دخترونه، رنگ دخترونه یا بازی دخترونه ندارند و دعواشان نمیشود به نظرت؟ گفت: نمیدونم.
نمیدانم در این سه ماه در مدرسه چه بر سر پسرهای دانشآموز آمده که اینگونه در مسخره کردن دوستان دخترشان خبره شدهاند، نمیدانم چرا این همه مدت دوستی، یکباره به رقابت قدرتی بدل شده و برای تضعیف روحیه رقیب فرضی از هر مستمسکی برای تحقیر آنها استفاده میکنند. اما مطمئنم باید کارهای زیادی انجام دهم تا این خوی در بچهها درونی نشود و به خیل مردانی که درصدد اثبات مردانگی با هر نوع خشونتی هستند نپیوندند.
دنیای کودکانمان باید از همین سنین نارنجی* شود.
***
* از سال 2000 تا کنون هر سال در 25 نوامبر به مدت 16 روز آگاهی بخشی در خصوص منع خشونت علیه زنان با نمادهای نارنجی توسط سازمان ملل متحد ترویج و انجام میشود.