گفتن از کودکان کمتر دیده شده

پایان اسفند و نو شدن سال همراه با حرکت بسیار امیدبخشی در میان دوستان فرهیخته‌ام بود که داوطلبانه در وبسایت الفبا گرد هم آمده‌اند تا طرحی نو در رسانه‌های مربوط به کودکان بیندازند. یقین دارم که حاصل نگاه حرفه‌ای و با عشق این جمع، از الفبا وبسایتی به‌روز، جامع و کامل خواهد ساخت که به‌درد هر پدر و مادر، مربی و علاقه‌مندی بخورد که قصد دارد به دنیای شیرین کودکی نزدیک شود و برای کودکان سرزمین‎مان بکوشد.

و حالا، مفتخرم که من هم همراه کوچکی در الفبا خواهم بود تا از کودکانی کمتر دیده‌شده سخن بگویم، از کودکان دارای معلولیت؛ دختران و پسرانی که هر یک از آنها خواهر، برادر یا دوستی هستند که غذا، آواز یا بازی موردعلاقه خودشان را دارند؛ دختر یا پسری با رویاهای گوناگون و آرزوی تحقق آنها^۱…

کودکان دارای معلولیت نیازهای ویژه‌ای دارند، ولی می‌بایست از حقوقی برابر با هر کودک دیگری برخوردار باشند. کودکان نابینا، ناشنوا، کودکانی که سندرم داون دارند، کودکانی با محدودیت جسمی و حرکتی، آنهایی که اوتیسم دارند و بچه‌هایی که بیش‌فعال‌اند یا اختلالات یادگیری دارند، همگی حق دارند به مدرسه، به خدمات درمانی و بازی و تفریح دسترسی داشته باشند؛ در جامعه تردد کنند و با ذهن کودکانه خود با جهان پر از شگفتی مواجه شوند و لذت ببرند.

در بسیاری از کشورها کودکان دارای معلولیت عمدتا به موسسات سپرده می‌شوند، طرد می‌شوند یا مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرند. کودکان دارای معلولیت در موارد بسیاری به‌حساب آورده نمی‌شوند. این امر برحسب نوع معلولیت این کودکان، جایی که زندگی می‌کنند و قشر و فرهنگی که به آن تعلق دارند به درجات مختلف آنها را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد^۲.

و حالا نوبت ماست که این نگرش را عوض کنیم و دنیای بهتری برای کودکان بسازیم: دنیایی بدون مانع که همه کودکان بتوانند در آن سهمی از خنده و شادی داشته باشند؛ دنیایی که در آن هیچ کودکی که از ویلچر استفاده می‌کند به پله‌های مدرسه و سینما و پارکی برنخورد که او را محروم از کودکی‌اش کنند.

من، مانی رضوی‌زاده، از ۱۴ سالگی در اثر حادثه دچار آسیب نخاعی شدم و دیگر هرگز راه نرفتم. این آرزوی من است که شهرها برای هیچ کودکی مانعی نداشته باشند.

مانی رضوی زاده

۱ و ۲) برخی جملات از مقدمه «گزارش وضعیت کودکان جهان در سال ۲۰۱۳ – یونیسف» وام گرفته شده است.